Zolang ik me herinneren kan ben ik altijd al gefascineerd geweest
door de arrogante overlevingskracht van objecten, die tijd, geschiedenis
en menselijke leven in zich dragen.
De continuiteit van culturen dringt duidelijker tot mij door
bij een versleten paar Egyptische slippers dan dat het geval
is bij farao sculpturen.
De onvolmaaktheid van de realiteit ontroert me meer dan de uitbeelding
daarvan. Het fragment dat het “geheel” verborgen
in zichzelf draagt, intrigeert me meer, dan het “geheel” zelf.
Onbekende mensen op oude foto’s glimlachen naar ons,
mensen die door iedereen al lang vergeten zijn. Een onbeduidend
object, een afdruk, - een momentopname van hun leven – is
het enige hartverscheurend document van hun voormalig bestaan.
Men sterft, verdwijnt, terwijl een bril blijft liggen op een
tafel, een aansteker op de plank...stille getuigen van intieme
menselijke momenten.
Onverschillige overlevenden.
In mijn werk verander ik levende mensen
in “objecten”,
in toekomstige documenten van hun huidige leven. Maar deze
objecten zijn toch anders dan de archeologische vondsten in
turf, ijs en conserveringsmiddelen.
Van de gipsafdrukken die hun persoonlijke fysieke dimensies
bewaren, maak ik sculpturen die eeuwige, universele menselijke
gevoelens vertolken.
Ik maak het van glas, een materiaal dat breekbaar is als de
mens en sterk als de mensheid. |
